Rozdział IV

„Ostatnie tchnienie”

Amelia długo nie mogła zasnąć. Wpatrywała się w słabo widoczny na tle mroku zarys sylwetki… jego sylwetki. Spał tak spokojnie. Cóż się dziwić, w końcu ma szansę na to, czego najbardziej w świecie pragnął. Coś, czego pragnął bardziej niż jej…

Ognisko już dawno wygasło, jedynie światło księżyca i gwiazd dawało odrobinę pocieszenia. Oparła się plecami o pobliski głaz i przytuliła nogi do piersi. Czuła się tak bezpieczniej. Zabawne… Ona Amelia Will Tesla Saillune, obrończyni sprawiedliwości, sprzymierzeniec w walce z Władcą Piekieł, odważna i zdeterminowana… bała się ciemności! Bała się jak małe dziecko. Oczywiście nie mogła się do tego przyznać. Pan Zelgadis na pewno pomyślałby o niej jak o dzieciaku, a panna Lina w życiu nie dała by jej spokoju. Teraz jednak, bała się nie tylko ciemności, ale także wyprawy, która właściwie już się rozpoczęła. Zerknęła na Kazuki’ego… Dobrze wie, że tam w lesie nie przewidziało jej się i coś się wydarzyło.

***

– Lina! Amelio, pomóż nam! – Amelia powoli otworzyła oczy, była sama w ich obozowisku…

– Amelio! Nieee! – Ogłuszający krzyk rozdarł ciemność.

– Panie Zelgadis?! – Księżniczka natychmiast zerwała się z miejsca. Nadal było ciemno, stwierdziła, że najpewniej musiała przysnąć w czasie swoich rozmyślań. – Gdzie jesteście?!

Bez zastanowienia puściła się biegiem przez las w stronę krzyków i odgłosów walki. Jej mięśnie napięły się do granic możliwości, biegła coraz szybciej gotowa do walki, do obrony. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego, że z każdym jej krokiem las oraz wszystko wokół, coraz bardziej i bardziej pochłaniał mrok. Nie zatrzymała się jednak
i po chwili wbiegła w czarną otchłań. Przerażona zamknęła oczy, a gdy ponownie je otworzyła, zobaczyła u swoich stóp miasto. Albo coś, co kiedyś mogło nim być.

Pod krwistą kopułą nieba wznosiły się krzywe wieże i domy. Rdza pochłonęła łańcuchy, wijące się niczym węże po całym krajobrazie, które zdawały się podtrzymywać całość nad ciemnością. Krzyki dochodziły z niewielkiego placu będącego punktem centralnym okolicy. Zbiegła ze wzniesienia i popędziła w tamtym kierunku. Kiedy się odwróciła i spojrzała w stronę, z której przybyła zobaczyła tam już tylko mrok.

– Amelio! Chodź tutaj!

– Panie Gourry? Panno Lino? – zawołała, najodważniej jak tylko potrafiła, jednak w jej głosie zabrzmiała tylko panika.

Kiedy znalazła się na głównym rynku, skąd dochodziły krzyki, nagle wszystko wokół niej zawirowało… Pod stopami poczuła zimny metal. Spojrzała w dół i zobaczyła, że stoi na potężnym łańcuchu zawieszonym nad otchłanią. Próbowała rzucić jakiś czar, jednak czuła się zupełnie pozbawiona mocy.

– Amelia? – Spojrzała w stronę Zelgadisa, łańcuch niebezpiecznie zachwiał się nad przepaścią.

– Zel… – Nie zdążyła dokończyć, zobaczyła, jak chłopak osuwa się z łańcucha i spada
w ciemność. Jego oczy stały się puste, pozbawione życia…

Bezlitosny śmiech rozdarł jej serce… Był tam ktoś jeszcze? Nie zastanawiając się nad tym dłużej, Amelia rzuciła się w nieskończoną otchłań za Zelgadisem, za ukochanym? Ciemność pokryła wszystko…

***

Woda? Księżniczka otworzyła oczy. Tonęła! Jasna cholera! Spojrzała w górę i zobaczyła nad sobą światło gwiazd zatrzymujące się na gładkiej tafli wody. Czuła, że brakło jej powietrza w płucach. Spróbowała wypłynąć, jednak coś krępowało jej ruchy. Nogi zaplątały się w trawy rosnące na dnie płytkiego zbiornika.

„Już po mnie…” – pomyślała Amelia. „Pan Zelgadis nigdy się nie dowie, co do niego czułam, panna Lina i pan Gourry, nigdy już ich nie zobaczę! Ale…jak to?”

Zostało tylko kilka chwil, by żyć, by istnieć, by kochać. Nie ma już nic więcej, nigdy, nic!

„W imię sprawiedliwości, nie!”

Amelia zobaczyła przed sobą obrazy. Wirowały wokół niej niczym puzzle. Puzzle jej życia, tylko kto poskłada je ponownie? Miała z siedem lat i bawiła się z ojcem w ich zamku. Mama leżąca w kałuży krwi. Zelgadis uśmiechający się do niej…

Nagle poczuła na swoim ramieniu dotyk. Wszystko to trwało ułamki sekund. Zelgadis podpłynął do niej i złapał za ramiona. Czuła, że w jej płucach nie zostało już ani trochę powietrza…

„To miłe zobaczyć cię przed śmiercią…” – pomyślała i powoli zamknęła oczy, zachowując ten obraz na wieczność…

***

Zelgadis leżał na twardej ziemi. Nie mógł spać. Wiedział, że Amelia też nie śpi, ale jakoś nie miał odwagi spojrzeć jej w twarz. Dlaczego ta dziewczyna poświęca się aż tak dla niego?

„Czy może… Nie, nie to niemożliwe!” – powiedział sobie w duchu i uciął te rozmyślania, zamykając ponownie oczy.

– Panie Zelgadis? – Dobiegł go głos zza pleców. Czy powinien się odezwać? Tylko, co powiedzieć?

– Tak Amelio? – zapytał z wymuszoną ciekawością, wcale nie miał ochoty rozmawiać.

– Gdzie jesteście?! – Teraz to był krzyk pełen strachu.

Zelgadis odwrócił się natychmiast zbity z tropu. Zobaczył, że Amelia zerwała się
z miejsca,
w którym wcześniej siedziała i ruszyła biegiem w las. Nie zastanawiał się nawet przez chwilę i pobiegł za nią.

– Amelio! Chodź tutaj! – zawołał za nią zdesperowany.

– Panie Gourry? Panno Lino? – krzyknęła dziewczyna, po czym przyspieszyła biegu,
o ile to w ogóle było możliwe, tak, że chimera stracił ją na chwilę z oczu.

Chłopak szukał jej zagubiony w lesie. Musiał ją odnaleźć, ale kompletnie nie potrafił zrozumieć, co się właściwie działo? Po paru chwilach, kierowany wewnętrzną intuicją, dotarł nad pobliskie jezioro, by odnaleźć tam Amelię, pewnie zmierzającą w sam środek głębiny. Przez moment nawet poczuł ulgę, że ją odnalazł.

– Zel… – Usłyszał swoje imię, po czym zobaczył, że dziewczyna nagle zniknęła pod gładką taflą wody. Ulgę zastąpiło przerażenie.

Natychmiast rzucił się do wody za przyjaciółką. Płynął coraz niżej i niżej, aż w końcu zobaczył ją na dnie płytkiego zbiornika. Szarpała się splątana w wodorosty. Wszystko to zdawało się trwać zaledwie ułamki sekund. Złapał ją za ramiona i spojrzał w oczy. Nie zobaczył w nich zwykłego błysku, widział tylko ulatujące z nich z każdą chwilą życie…

„Nie możesz teraz mnie opuścić!” – wykrzyknął w myślach.

Amelia… czy ona ucieszyła się na jego widok, czy tylko mu się tak wydawało? Tlen! Cholera! Wyplątanie jej z tego zielska zajmie parę chwil, a on nie miał ani minuty więcej!

„Ona musi żyć…” – pomyślał, po czym nachylił swoją twarz w jej kierunku.

Jego usta dotknęły jej ust… Jej delikatnych ust, po czym wpuścił do jej ciała swój ciepły oddech…

Nie, to nie był pocałunek. To było tylko przekazanie oddechu. Nadanie tchnienia w ciało,
z którego ulatywało życie…

***

Witam Kochani! ^_^

No dobra, przyznaję się bez bicia – nie napisałam już nic przed wyjazdem. ;P Z tym, że naprawde nie miałam czasu. Sami wiecie, pakowanie i te sprawy.

A co do samego wyjazdu to naprawdę mi się podobało, ale nie wiem czy was tu zanudzać moimi tunezyjskimi opowieściami. 😉

PS: Dziękuje wszystkim czytelnikom, którzy odwiedzali moją stronę i pozdrawiam! ^_^