Rozdział VIII

„Poprzez bariery”

Zelgadis starał się zachować swój zwyczajny, niewzruszony wyraz twarzy, ale z każdym słowem tej nieznajomej kobiety było to coraz trudniejsze. Nieświadomie zacisnął mocniej palce na nadgarstku Liny. Czy mogą jej ufać? Kazuki okazał się zdrajcą.

– Ał Zel! Opanuj się! – krzyknęła w końcu Lina, wyrywając dłoń z jego uścisku.

– Klucz do koszmaru? – kontynuował Zelgadis, jakby wcale nie słysząc uwagi rudowłosej. – Co masz na myśli?

– Otwarcie księgi uwolni potęgę większą niż samego Władcy Koszmarów! – krzyknęła nieznajoma. – Wy ludzie żyjecie w kłamstwie, nie zdając sobie z niczego sprawy! Teraz jednak nie ma czasu na wyjaśnienia! Musimy powstrzymać ich przed otwarciem księgi! – spojrzała w stronę świątyni.

– Mam nadzieję, że wiesz, co robisz… – burknęła Lina pod nosem, wciąż masując swój obolały nadgarstek.

– Jak możemy dostać się do środka? – zapytał Zelgadis, badając wzrokiem dziwną barierę utworzoną wokół świątyni.

– Nie wiem, pierwszy raz widzę coś takiego, ale musimy wszystkiego spróbować… – powiedziała cicho nieznajoma.

Po chwili w stronę świątyni wyleciała cała seria najróżniejszych zaklęć. Kolorowe strzały i wybuchy rozświetliły czarne niebo.

– Brust Flare!

– Val-Flare!

Padały kolejne okrzyki, a po nich kolejne eksplozje. Wydawać by się mogło, że minęło wiele godzin, zanim zdecydowano się przerwać ofensywę. Pył wzbity w powietrze powoli opadał, ponownie odsłaniając świątynie i nienaruszoną barierę.

– To nic nie daje! – krzyknął nagle jeden z towarzyszy nieznajomej.

– Nasze ataki nawet nie drasnęły tej bariery!

– Jeśli magia nie działa, może miecz Gourry’ego pomoże? – powiedziała z namysłem Lina, przyglądając się blondynowi.

– Zostawcie to mnie! – powiedział triumfalnie Gourry. – Światło! – krzyknął.

Miecz zabłysnął w jego uścisku. Blondyn schwycił go mocniej i ruszył biegiem w stronę budowli. Do tej pory świątynia była pod ostrzałem pozostałych więc nie mógł tego wypróbować. Kiedy jednak ostrze broni dotknęło bariery, Gourry został z ogromną siłą odrzucony w tył.

– Miecz Światła nie działa – powiedziała Lina, patrząc na Gourry’ego. – Zostaje nam więc tylko jedno…

***

W świątyni panowała nieprzenikniona ciemność. Tylko oczy Kazuki’ego zdawały się żarzyć czerwonym blaskiem. Amelia przyglądała im się uważnie, starając coś z nich wyczytać. Nie było to jednak łatwe zadanie, ponieważ jego spojrzenie nie wyrażało żadnych emocji. Nagły huk wybudził dziewczynę z otępienia.

– Musimy się pospieszyć – powiedział Kazuki, łapiąc księżniczkę za rękę.

– Dlaczego nie powiedziałeś, że księga jest w tej świątyni?

– Twoi przyjaciele byli zbyt zachłanni. Obawiałem się, że jeśli im powiem, to wymkną się przed nami i wykradną księgę.

– Ale… – zaczęła Amelia.

– Mówiłem ci już przecież, że pomagam tobie, a nie im – przerwał jej szybko i pociągnął mocniej za rękę.

Amelia nie pytała już o nic więcej. W milczeniu podążała za czarnowłosym, krętymi korytarzami świątyni, oświetlając sobie drogę zaklęciem Lighting. Teraz liczyło się tylko jedno – przywrócenie ojcu życia.

Po kilku minutach dotarli do głównej sali. Znajdowała się ona dokładnie w samym centrum miasta Saillune, a co za tym idzie, w samym środku ochronnego pentagramu. Pomieszczenie mimo pokaźnych rozmiarów było zupełnie puste. Jedynie na ścianach wisiały pochodnie, które oświetlały znak wykuty w kamiennej posadzce – kolejny pentagram.

– To tutaj? – zapytała zdziwiona Amelia.

– Prawie…

Kazuki ruszył pewnym krokiem przed siebie i stanął naprzeciw gwiazdy wykutej w podłodze. Amelia obserwowała go ze zdziwieniem. To musi być jakiś żart. Więc ta wielka moc cały czas ukryta była tuż pod jej nosem?

– Usłuchaj mojego rozkazu! Ukaż się! – krzyknął chłopak, a jego oczy rozjarzyły się jeszcze bardziej.

Na chwilę zapanowała niespokojna cisza, aż przerwały ją dziwne trzaski i skrzypienie. Część posadzki znajdującej się w środku znaku rozsunęła się na boki, ukazując wielką, starą księgę…

***

Zelgadis spoglądał na świątynie bezradnym wzrokiem. Co mógł zrobić w takiej sytuacji? Jego magia nie działa, a bez niej czuje słaby i bezużyteczny. Za tymi wszystkimi zaklęciami i ciałem chimery skrywa się w końcu tylko zwykły chłopak. Chłopak pełen uczuć, pragnień, oczekiwań i bólu…

– Lina, co robimy?! – krzyknął Gourry.

– Skoro Laguna Blade dało sobie radę z barierą starożytnych smoków, to może i teraz sobie poradzi? – odpowiedziała czarodziejka.

– Jesteś pewna?

– Tyś, któryś częścią króla koszmarów… – zaczęła inkantacje jakby w odpowiedzi, a po chwili w jej dłoni pojawiło się ostrze nicości. Zbliżyła się do bariery i krzyknęła: – LAGUNA BLADE!

Ostrze wbijało się w barierę, powoli rozcinając ją, aż w końcu ta całkowicie zniknęła, odsłaniając wejście do świątyni.

– Wspaniale! Może jest jeszcze szansa! – krzyknęła nieznajoma, wbiegając wraz ze swoimi dwoma towarzyszami do budynku.

– Pospieszmy się! – odkrzyknęła Lina, ruszając za nimi.

***

Amelia powoli podeszła do Kazuki’ego i spojrzała na księgę. Jej czarna oprawa połyskiwała groźnie w świetle pochodni, a na okładce jarzyły się złote napisy w niezrozumiałym języku.

– Dzięki niej będziesz mogła ożywić kogo zechcesz – powiedział Kazuki, nadal nie odrywając wzroku od woluminu.

– Co muszę zrobić?

– Wystarczy, że ją otworzysz i pomyślisz o tym, czego pragniesz. Wtedy to uzyskasz. Na co czekasz? Idź…

Księżniczka postawiła kolejny krok i znalazła się w obrębie pentagramu. Wie, co musi zrobić więc dlaczego się waha? A jeśli… Nie! To tylko głupie obawy. Następny krok. Wszystko, czego pragnie, ma na wyciągnięcie dłoni. Schyliła się i wyciągnęła rękę w kierunku księgi. Palce już dotykały czarnej okładki i gładziły złote napisy. Kiedy chwyciła wolumin i podniosła go z ziemi, jej ciało przeszył nieokreślony dreszcz.

– Otwórz ją – rozległ się czyjś spokojny głos. – Chyba że nie pragniesz przywrócić życia swojej rodzinie?

Amelia już zamierzała otworzyć księgę, gdy nagle…

– Stój! – krzyknął Zelgadis, a dziewczyna zatrzymała się w pół ruchu.

– Jak śmiesz?! – rozwścieczył się Kazuki.

– I to ty nam mówisz o zasadach, zdrajco? – zakpiła Lina.

– Zdrajco? – powtórzyła z niedowierzaniem Amelia.

– On cię oszukał Amelio – powiedział Zelgadis. – Nie otwieraj księgi!

– Shabranigdo… – szepnęła nagle nieznajoma, patrząc na Kazuki’ego.

– Coś ty powiedziała?! – przeraziła się Lina, odskakując na bok.

Nie zdołała jednak uzyskać wyjaśnień co do tej szokującej uwagi, ponieważ w tym momencie rozległ się głos Kazuki’ego.

– Nie słuchaj ich księżniczko! Oni chcą przejąć księgę dla siebie, próbują cię oszukać! Jeśli chcesz, by twój ojciec żył musisz ją otworzyć!

– Tato… – szepnęła Amelia i powoli otworzyła księgę.

– Amelio, nie! – wrzasnął Zelgadis, próbując ją powstrzymać, ale było już za późno…

Księga została otwarta…

***

Ohayo! ^_^

Odpowiadając na wasze pytania, tak jeszcze żyje! xD Długo nic nie pisałam, bo albo nie było czasu, albo miałam totalną pustkę w głowie. Całe szczęście w końcu udało mi się wymęczyć kolejny rozdział. Nie jest on może tak długi jak poprzedni, ale przynajmniej coś. 😉 Dziękuje za wszystkie komentarze i zapraszam do czytania!