Rozdział XVII (cz.I)

Ostrze miecza drgnęło niebezpiecznie i z trudem zatrzymało się w powietrzu. Dlaczego kazano mu przestać?! Zelgadis zacisnął wargi ze złości, podniósł głowę i spojrzał na swojego przeciwnika.

– Dz… dziewczyna?! – wyszeptał zszokowany, jednocześnie tracąc całe swoje skupienie i opanowanie. Miecz wyślizgnął mu się z dłoni i uderzył tępo o kamień. Więc on? On o mało co nie zabił…?

Spod obszernego kaptura na Zelgadisa spoglądała para przerażonych, załzawionych oczu. To spojrzenie miało w sobie jakąś dziwną moc, jednak nim chłopak zdążył wyczuć, co to było, pojawiła się Maya. Zasłoniła tajemniczą postać swoim ciałem i odepchnęła Zelgadisa z taką siłą, że ten, wciąż otępiały, upadł na ziemię.

– Idioto! – krzyknęła wściekła. – To człowiek!

– Widzę przecież! Skąd mogłem wiedzieć?! Sama powiedziałaś, że demony przybierają ludzką postać… – próbował wytłumaczyć.

– Zamknij się! – złość sączyła się z jej słów. – Kim ty jesteś, że myślisz iż możesz łamać nasze zasady? – wysyczała zaciskając pięści. – Idioto! Łatwo byś rozróżnił, gdybyś chociaż spojrzał w twarz osoby, którą zamierzasz zabić! – wybuchła. – Jako mag na pewno dobrze wiesz, że demon nie może płakać!

Cóż, to była prawda, a on wiedział o tym. Maya też miała rację, gdyby tylko spojrzał w twarz tej dziewczyny wcześniej… Ale dlaczego Amelia…?

– Nie ważne – powiedział oschle i podniósł się z ziemi. – Lepiej się nią zajmij, zamiast się na mnie wyżywać – wskazał na zapłakaną dziewczynę w czarnym płaszczu.

– Porozmawiamy sobie jeszcze o tym… – dokończyła wciąż zła Maya.

Zelgadis wzruszył tylko ramionami z obojętną miną i odwrócił się w stronę nieprzytomnej Amelii. Delikatnie wziął ją na ręce i ruszył w stronę starej świątyni. Zatrzymał się przed głównymi drzwiami. Ostatnie na co miało chotę to znaleźć się w tym tłumie ludzi po drugiej stronie, z nieprzytomną dziewczyną w ramionach.

– Lepiej chodź za mną, w innym wypadku Kirei dostanie szału – zabrzmiał za nim głos Mayi, już nieco spokojniejszy.

W duchu podziękował jej za te słowa i ruszył za nią. Szli wąską ścieżką na tyły budynku.

– Co miałaś na myśli, mówiąc o zasadach? – zaczął nagle Zelgadis.

Przez długą chwilę odpowiedziało mu tylko milczenie, jednak w końcu Maya odezwała się cichym głosem.

– Mówiłam ci już Zelgadisie, że mogę widzieć ludzką aurę, aurę której nie mają pozbawione duszy demony. Dzięki temu łatwo ich rozróżniam, a ponieważ nikt z nas nie chce śmierci niewinnych ludzi, powstała jedna fundamentalna zasada. Nikt z nas nie zabije nikogo, dopóki ja tej osoby nie zobaczę, chyba, że demon już się ujawni i zaatakuje. Właśnie dlatego podróżuję z wojownikami, mimo że sama nie walczę.

– Rozumiem… – mruknął. – To dość wygodne rozwiązanie.

– Racja, ale teraz nie czas na to – ucięła rozmowę, jednocześnie się zatrzymując. – Te drzwi – wskazała – to tylne wejście do świątyni.

Zelgadis schwycił mocniej wciąż nieprzytomną Amelię i otworzył ciężkie wrota.

– Tymi schodami dojdziesz do swojego pokoju – wyjaśniła Maya. – Zajmij się tam proszę Akamą… yy to jest Amelią. Zrobiłabym to sama, ale muszę dopilnować tej panienki – spojrzała na stojącą obok dziewczynę w płaszczu.

Najwyraźniej nie minął jej jeszcze szok, ponieważ wyglądała jak otumaniona lalka. Maya westchnęła ciężko na ten widok.

– Współczuję – skwitował Zelgadis i ruszył w górę schodów.

– Nie ciesz się tak – zachichotała za nim Maya. – Przed tobą też nie łatwe zadanie – teraz to Zelgadis westchnął spoglądając na Amelię.

– Naprawdę powinienem się zatrudnić jako jej ochroniarz… – mruknął z rezygnacją, na co odpowiedział mu tylko kolejny chichot.