Rozdział XII

*Rebelia! Pamiętasz mnie?*

– Amelia? – powtórzył zdziwiony Kirei. – O kim ty mówisz chłopie?

Ale Zelgadis go nie słyszał, wciąż wpatrywał się tępo w dziewczynę. Jej nienaturalnie blada cera zdawała się lśnić w złotym blasku świec, a w oczach czaił się dziwny błysk. Tak długo jej nie widział! I mógłby przysiąc, że na dźwięk swojego imienia jej twarz wykrzywiła się w bolesnym grymasie. W cierpieniu, które tylko on mógł zobaczyć. Szybko jednak opanowała się, a na jej buzię wpłynął przyjazny uśmiech, który zmył ślady po wcześniejszych emocjach. Uśmiech pełen litości?

– Kirei… – odezwała się melodyjnym głosem. – Wypuść ich – powiedziała po prostu, jak gdyby oznajmiała jakiś oczywisty fakt.

– Ale Akama! Oni muszą zostać ukarani!– zaprotestował blondyn.

– Kirei czyś ty zupełnie zdurniał?! Wiem, że lubisz bawić się w dobrego policjanta, ale dałbyś już sobie spokój. Przecież wszyscy widzą, że to nie żadne demony! – to powiedziawszy podeszła do związanych i nie zważając na protesty przyjaciela, jednym, sprawnym ruchem przecięła więzy. Zelgadis nie potrzebował specjalnego zaproszenia, natychmiast zerwał się z ziemi i doskoczył do dziewczyny.

– Amelia! – wrzasnął łapiąc ją za ręce. Sam nie był do końca pewien, co powinien czuć. Cieszyć się, że ją odnaleźli czy może martwić się jej dziwacznym zachowaniem? Dlaczego ona udaje, że ich nie zna?

– Amelia? – powtórzyła zdziwiona. – Wybacz, ale nie za bardzo wiem, o czym mówisz. Nazywam się Akama.

– Akama? – teraz to Zelgadis był zdziwiony. Zdziwiony? Nie, on był w szoku. Przez długą chwilę otwierał tylko usta, jakby próbował coś powiedzieć, ale słowa w ostatniej chwili grzęzły mu w gardle. – Czy wiesz kim jestem? – wykrztusił w końcu, nadal ściskając jej dłonie.

– A powinnam?

– Ja… – co właściwie miał jej powiedzieć? Że przecież kochała się w nim przez tyle lat, a to raczej oznacza, że powinna go pamiętać? Że kiedyś byli przyjaciółmi? Kiedyś? Przecież to było zaledwie wczoraj! Wczoraj, kiedy te oczy nieśmiało spoglądały na niego z takim uwielbieniem. Z uwielbieniem, którego on nigdy nie doceniał. Właściwie to nawet na to nie zasługiwał.

– Hej, ludzie czy ktoś mi wyjaśni, co tu się dzieje?! – wrzasnęła w końcu Lina, którą najwyraźniej denerwował brak informacji.

– To raczej my oczekujemy wyjaśnień – stwierdził Kirei i odciągnął Akamę od Zelgadisa.

– Kim jesteście? – odezwała się czarnowłosa i chociaż to pytanie było bardziej skierowane do Zelgadisa, odpowiedziała Lina. Najwyraźniej zdała sobie sprawę, że chłopak nie jest w stanie nic więcej powiedzieć przez najbliższy czas…

– Jestem Lina Inverse, to Gourry, a ten tam to Zelgadis – przedstawiła. – Przybyliśmy z innego filaru… po nią! – bezceremonialnie wskazała palcem na Amelię i chyba czuła się usatysfakcjonowana ogłaszając taką sensację.

– Że co?! Z innego filaru? Przecież one są zamknięte! Są zamknięte dla nas! – zdenerwował się blondyn i przyciągnął swoją przyjaciółkę bliżej do siebie.

– Powiedz mi… – zaczęła Lina, nie zwracając uwagi na Kireia – Co pamiętasz Amelio?

– Nie rozumiem – odparła zmieszana dziewczyna.

– Jakie jest twoje ostatnie wspomnienie? – drążyła ruda.

– Moje wspomnienie? – powtórzyła cicho, a Kirei zrobił przerażoną minę.

– Nie macie prawa jej o to pytać! – zagroził.

– Owszem mamy, o ile nie chcecie wszyscy zginąć – ogłosiła drwiącym tonem Lina.

– Zginąć? O czym ty mówisz? – zapytał cicho.

– To tylko kwestia czasu, no chyba, że ją stąd zabierzemy – wyjaśniła Lina. – Amelia została wczoraj porwana z naszego świata przez demona. Jeśli ją odnajdzie to będzie koniec dla nas wszystkich.

– Wczoraj? – zakpił Kirei. – W takim razie to pomyłka – dokończył z ulgą.

– Pomyłka? – zdziwiła się czarodziejka.

– Tak, pomyłka. Akama jest z nami już prawie rok – wyjaśnił spokojnie.

– Rok?! – ożywił się Zelgadis – To niemożliwe!

– Zdaje się, że tego nie przewidzieliśmy… – zmarkotniała Lina i z zapałem zaczęła pocierać swoje skronie.

– Czego nie przewidzieliśmy? – zwrócił się do niej Gourry.

– Cóż, kiedyś słyszałam o tym, ale nie sądziłam, że to prawda…

– Czy możesz wreszcie wyjaśnić, o czym mówisz?! – zdenerwował się Zel po dłuższej chwili milczenia.

– Spokojnie! Nie widzisz, że próbuje się skupić? – wrzasnęła, ale za moment dodała już nieco spokojniej. – Wymiary są przesunięte w czasie. Słyszałam kiedyś o tym w związku z innymi filarami, widać tego też to dotyczy.

– Przesunięte… co? – Gourry miał trudności ze zrozumieniem Liny.

– Przesunięte w czasie. Wychodzi na to, że nasz dzień to rok tutaj – stwierdziła smutnie.

– Rok? – powtórzył głucho Zelgadis i spojrzał z żalem na Amelię.

Wyraz jej twarzy był odległy i zamknięty. Jak gdyby myślami była gdzieś bardzo daleko, gdzieś w zakamarkach swojej przepełnionej bólem świadomości.

– Więc, to nie były tylko sny… – odezwała się w końcu z przekąsem.

– To niemożliwe… – szepnął Kirei z niedowierzaniem.

– Ale Kirei, co jeśli to prawda!? Przecież ja nic nie pamiętam z czasów zanim mnie uratowałeś!

– Akama… dobrze wiesz dlaczego straciłaś pamięć… – odpowiedział zmieszany chłopak.

– A moje sny?!

– No właśnie, SNY! To nie jest rzeczywiste!

– Ale… – zaczęła czarnowłosa, jednak przyjaciel szybko jej przerwał.

– Nie chce tego słuchać! A wy wynoście się stąd! – rzucił do Liny i reszty.

– Rei, pomyśl… – dodała błagalnie dziewczyna. – Przecież ON już raz mnie dorwał! Rok temu! Czyli według nich zaraz po tym jak się tu znalazłam. I możliwe, że zrobiłby to znowu gdybyś mnie nie chronił! Czy to twoim zdaniem przypadek? Co jeśli to prawda? – powtórzyła cicho.

Chłopak długo milczał, najwyraźniej trawiąc słowa dziewczyny. Jego twarz wypełniało tysiąc różnych emocji. Strach mieszał się z niedowierzaniem, a troska z gniewem. Co chwila to marszczył brwi, to znów podnosił je do góry w geście zdziwienia.

– Akama, nie chcę cię stracić… – szepnął w końcu zasępiony.

– Rei! Nigdy mnie nie stracisz! Wiesz, że zawsze będę przy tobie… – odpowiedziała jednocześnie przytulając chłopaka do siebie. Zelgadis poczuł nieprzyjemne ukłucie w okolicy żołądka i szybko odwrócił wzrok.

– Więc… – zaczął Kirei odsuwając od siebie dziewczynę. – Załóżmy, że mówicie prawdę. Jak wytłumaczycie swoje przybycie tutaj? – zwrócił się do Liny. – Z tego czego mnie nauczono wiem, że pozostałe filary odwróciły się od nas, a Władca Koszmarów skazała nas na wieczną łaskę tego… tego potwora. Innymi słowy nie było możliwości przedostania się tutaj, co więcej większość nawet nie wie o naszym istnieniu… – zacisnął pięści w złości.

– Cóż, nie do końca… – zaczęła Lina i przeszła do wyjaśniania sprawy. Opisywała dokładnie wydarzenia sprzed ostatniego tygodnia. Spotkanie z Kazuki’m, a raczej jak dowiedzieli się później z Shabranigdo, historię księgi, którą im przedstawił, podróż do Saillune, bitwę w świątyni (celowo ominęła fragment z zamordowaniem ojca Amelii, pamięta go czy nie, ale to zawsze ojciec – wolała nie ryzykować), spotkanie Yuuki i jej towarzyszy oraz prawdziwą naturę księgi, o której niestety dowiedzieli się za późno.

Zegadis natomiast, stał wpatrując się pustym wzrokiem w ścianę. Starał się nie słyszeć tego, co mówi Lina, jednak było to cholernie trudne! Nie wiedzieć czemu, ale wspomnienia ostatnich dni paliły jego serce, niczym rozgrzany do czerwoności pręt. Może gdyby lepiej pilnował Amelii…

– I tak znaleźliśmy się tu – zakończyła Lina.

– Więc, jeśli demon odnajdzie Akamę będzie mógł otworzyć przejście i przedostać się do innych filarów? – podsumował Kirei z niedowierzaniem.

– Zgadza się – potwierdziła ruda.

– Coś jednak nie pasuję… – zmieszał się.

– To znaczy? – podpytał Gourry.

– Widzicie… – zaczął blondyn. – Akama nie trafiła do nas od razu. Ale może zacznę od początku, jeśli mówicie prawdę, to macie prawo znać i naszą historię. Nazywam się Kirei Matte i jestem przywódcą rebelii. Już od pokoleń staramy się jakoś przeciwstawić demonowi. Wiadomo, w bezpośrednim starciu z nim nie mamy szans, ale za to niszczymy bestie, które tworzy. To dlatego moi ludzie was pojmali, nie wyglądaliście na tutejszych, a już zwłaszcza on – tu spojrzał na Zelgadisa. – Poza tym, staramy się pomagać innym z nas. Pewnie wasz świat wyobraża sobie demona jako wielką, bezrozumną kreaturę. No i nie ma racji. Fakt, kreaturą to on jest, ale na pewno nie bezrozumną. Pozornie to nawet przypomina człowieka… Dla niektórych to byłoby nawet lepiej, gdyby zabił ich od razu… Tymczasem, on więzi ludzi. Traktuje ich jak swoje zabawki, bawi się nimi… A my jesteśmy za słabi żeby ich uwolnić… – zrezygnowany spojrzał na czubki swoich butów. – Miejsce, w którym ich przetrzymuje to nie jest jakieś ZWYCZAJNE miejsce. To Dwór Śmierci… – dokończył szeptem.

– Dwór Śmierci? – podchwyciła Lina.

– Mówi się, że kto zostanie tam przyprowadzony przez demona i uwięziony, zostanie wyzwolony tylko poprzez śmierć… To miejsce zostało zaklęte i nikt żywy stamtąd nie wyjdzie. Oczywiście wielu próbowało, ale zaraz po przekroczeniu progu, natychmiast umierali – przełknął głośno ślinę. – Co innego jest, jeśli wejdzie się tam dobrowolnie. I tak też było rok temu. Wkradłem się na dwór z zamiarem złagodzenia cierpień kilku nieszczęśników. I wtedy znalazłem Akamę. Uwolniłem ją.

– Zaraz! – przerwała mu Lina. – Czy przed chwilą nie powiedziałeś, że kto zostanie uwięziony w tym miejscu to nie wyjdzie stamtąd żywy?

– To prawda. Bo widzisz… ona nie żyła.

– Nie żyła?! – wykrzyknęli wszyscy.

– Na kilka minut jej serce przestało bić. To wystarczyło żebym zdążył wynieść ją z tamtego miejsca…

– Co się stało? – zapytał Zelgadis starając się zachować spokój.

– Ona… – spojrzał ukradkiem na dziewczynę, jednak ta wcale nie zwracała na niego uwagi. – Próbowała się zabić… Cudem udało nam się przywrócić ją z powrotem. Dwa miesiące była nieprzytomna, a kiedy się obudziła nic nie pamiętała. Nawet swojego imienia. Miała za to każdej nocy koszmary, to chyba jakieś wspomnienia z tamtego życia, nie wiem.

– Więc to dlatego nazwaliście ją Akama? – zapytała z ciekawością Lina (Akama wywodzi się od japońskiego słowa ‘koszmar’ – przyp. autorki).

– Trafne spostrzeżenie – uśmiechnął się ponuro Kirei. – Ale jak mówiłem, coś tu nie pasuje. Skoro demon tak bardzo potrzebuje Akamy, to dlaczego nie wykorzystał jej od razu do otworzenia przejścia. Na co miał czekać? A nawet więcej, pozwolił jej umrzeć!

– Dobre pytanie… – zamyśliła się Lina. – Może nie mógł tego zrobić od razu? Sama nie wiem, ale jedno jest pewne, nie możemy pozwolić, aby ponownie dorwał Amelię!

– Może… – potwierdził blondyn niechętnie. – Wiecie… słuchając waszej opowieści, gotów jestem nawet w to uwierzyć, ale to zbyt poważne sprawy żeby ufać na słowo. Macie jakieś dowody?

Zelgadis podniósł wzrok z podłogi i popatrzył z powątpiewaniem na Linę i Gourry’ego. To oczywiste, że nie mają dowodów. Bo jakie mieliby mieć? Cokolwiek powiedzą, Amelia i tak nie będzie tego pamiętać, a nic innego nie mają. Swoich rzeczy Amelia i tak nie rozpozna. Rozpozna? No chyba, że będzie to coś, co Kirei rozpozna!

– Kirei… – zaczął Zelgadis. – Jak dobrze pamiętasz dzień, w którym uratowałeś Amelię?

– Dość dokładnie, a bo co? – zdziwił się chłopak.

– Czy pamiętasz w co była ubrana?

– Hmm, nie za bardzo, ale zdaje się, że część tego, co miała wtedy na sobie nadal tu jest.

– Czy mógłbyś to przynieść? – kontynuował Zel.

– Jasne.

Kirei szybko wyszedł z sali, by po chwili powrócić z małym tobołkiem. Podszedł do małego stolika i wypakował jego zawartość. Były tam dawne amulety Amelii. Ostateczny dowód i dla nich, że odnaleźli prawdziwą księżniczkę. Zelgadis nie czekał długo. Sięgnął do swojego płaszcza i z dna kieszeni wyjął jeden, identyczny klejnot. Amelia podarowała mu go kiedyś na pamiątkę. Więc teraz nie było już wątpliwości dla nikogo. Obie historie były prawdziwe.

– Czy to nie miłe poznać swoje imię? – odezwała się nagle czarnowłosa, patrząc na kamień trzymany przez Zela. Przez całą rozmowę zdawała się być nieobecna.

– Akama… – Kirei spojrzał ze zmartwieniem na swoją towarzyszkę.

– Rei, proszę… Zdaje się, że od teraz nazywam się Amelia, prawda?

– Wydaje mi się, że lepiej będzie jeśli wszyscy położymy się teraz spać – zaproponował chłopak. – Dajcie im pokoje na piętrze – rzucił do rosłego mężczyzny, stojącego przy drzwiach, po czym sam szybko wyszedł, ciągnąc za sobą Amelię.

– Chyba nie mamy wyboru – stwierdził Gourry.

– Nie czekajcie na mnie – ogłosił niespodziewanie Zelgadis i ruszył w kierunku wyjścia.

– Zel! – zawołała za nim ruda, jednak chłopak zatrzasnął już za sobą drzwi.

Gdy wyszedł z sali jego twarz owiał mroźny powiew. Powoli zszedł ze zniszczonych, marmurowych schodków i ruszył krętą uliczką. Kiedy obejrzał się do tyłu, dopiero uświadomił sobie, że przyprowadzono ich do starego kościoła. Strzeliste wieżyczki, przyozdobione malutkimi oknami, prezentowały się upiornie wśród panującej mgły i ciemności.

– Lighting – mruknął do siebie.

Chociaż tyle mógł zrobić. Jutro będzie musiał porozmawiać z Liną na temat ich magii…

– Czekaj! – zawołał ktoś za nim.

Odwrócił się i zaklęciem, oświetlił drogę dla nadbiegającej osoby. Po chwili majaczący w oddali kształt zaczął nabierać wyrazu.

– Amelia? – Zelgadis przetarł oczy z niedowierzaniem, a kiedy ponownie je otworzył, dziewczyna stała na wyciągnięcie dłoni.

– Wybacz, nie chciałam ci przeszkadzać! – zaczęła speszona patrząc w dół. – Ja po prostu chciałam porozmawiać z kimś z was. Rei jak zwykle próbował się zmyć, kiedy tylko nie mógł sobie z czymś poradzić! Kiedy wreszcie mu się wyrwałam i wróciłam do sali, spotkałam tę rudą dziewczynę i tego wysokiego chłopaka. Chciałam z nimi porozmawiać, ale ona powiedziała, że lepiej jeśli porozmawiam z tobą – wyjaśniła chaotycznie i podniosła wzrok. – Łaaa! – wykrzyknęła nagle zdumiona, widząc dopiero teraz, czym jej towarzysz oświetlał drogę. – Jak to robisz? – szepnęła, jakby bała się, że pod wpływem głośniejszych dźwięków świetlista kula zniknie.

– To nic trudnego – zaśmiał się chłopak. – Też to potrafisz, a nawet wiele więcej!

– Ja? – spytała nie odrywając wzroku od światła. – Jak?

– Co prawda, mamy tu z Liną pewne problemy z używaniem magii, ale tego zaklęcia to chyba nie dotyczy – uśmiechnął się do dziewczyny. – Daj rękę – poprosił.

Amelia posłusznie wyciągnęła dłoń przed siebie, a Zelgadis ujął ją w swoją. Jej delikatność i kruchość tak bardzo kontrastowała z nim. Ćóż, nie każdy ma ciało chimery. Poza tym, Amelia też nie była „tamtą” Amelią. Szermierz dopiero teraz zauważył, że nie tylko jej pamięć uległa zmianie. Dziewczyna bardzo schudła, a pod jej błękitnymi oczami pojawiły się sine cienie.

– To łatwe – zaczął Zel, nie chcąc dłużej zastanawiać się nad nowym wyglądem Amelii. – Wyobraź sobie, że ciemność wisząca nad tobą rozstępuje się, ugina pod wpływem światła, które nosisz w sobie. Tym światłem jest twoja dobroć. Postaraj się wykorzystać ją w walce z mrokiem. Wyobraź sobie coś przyjemnego, a potem przywołaj światło mówiąc „lighting”.

– Lighting – szepnęła Amelia, przyglądając się swojej dłoni.

Nie mogła wprost uwierzyć, kiedy zobaczyła pojawiającą się tam świetlistą kulę.

– Mówiłem, że to łatwe – powiedział z zadowoleniem Zelgadis, jednak jego uśmiech szybko znikł, gdy zobaczył nadgarstki dziewczyny. Były teraz wyraźnie oświetlone przez białe światło zaklęcia. Krwiste plamy na bandażach nie miały wróżyć nic dobrego.

– Czasem krwawią – powiedziała po prostu Amelia, czytając w jego myślach.

– Czasem?

– Mam różne sny, po niektórych krwawią.

– Sny?

– Chyba chodzi o coś związanego z moim poprzednim życiem, ale nie mówmy o tym teraz – poprosiła.

– Rozumiem – odpowiedział chłopak przyglądając się oczom dziewczyny. Ciężko było coś z nich wyczytać.

– Wiem, że to głupio zabrzmi, ale jak masz na imię? – spytała nagle zawstydzona.

– Jestem Zelgadis – uśmiechnął się i ścisnął mocniej trzymaną przez siebie dłoń Amelii.

***

Ach, żyje! Ale kto wie, może to już niedługo? Przez ten miesiąc miałam wrażenie, że zaraz umrę! ;p Nauka, nauka, nauka! I żeby jeszcze widzieć efekty tej nauki, ale nie, oczywiście musiało się sypnąć kilka jedynek! A potem poprawy… ;/ Powiecie cztery dni wolnego? A owszem i dlatego napisałam notkę, ale zabrakła mi już czasu na odwiedzenie waszych blogów. ;( Jak widmo krąży wokół mnie koszmar jutrzejszego sprawdzianu, no i wiem wszystko na temat stężeń molowych. xD Mam nadzieję, że dam radę. ;/ Koniec tygodnia zapowiada się luźniej więc nadrobię zaległości. Zresztą, chyba nie tylko ja mam taki problem.

PS: Spokojnie, o mojej niespodziance nie zapomniałam.