Rozdział XI

„Uwięzieni… gdzie?”

Zelgadis zmierzał ciemnym korytarzem w stronę małego pokoju na poddaszu. Z dołu dochodziły go stłumione rozmowy przyjezdnych i wrzaski jakiejś niezadowolonej kobiety. Ostatecznie musiał przyznać, że z pewnością nie było to najlepsze miejsce dla wybrednych damulek. Odpadający ze ścian tynk, wilgoć w pokojach i szczury, choć na to ostatnie właściciel gospody zdecydowanie zaprzeczał. Nagle gwar został przerwany przez uderzenie zegara, który obwieścił nadejście północy. Zdenerwowany młodzieniec spojrzał na godzinę i przyspieszył kroku, by już po chwili stanowczo pchnąć drzwi prowadzące do swojego celu.

– Dobrze, że już jesteś. – Usłyszał na powitanie.

– Gdzie księga? – zaczął bez ogródek i przeszukał pomieszczenie stalowym wzrokiem.

– Tu ją mam. – Yuuki wstała z krzesła i położyła wolumin na małym stoliku. – Jesteście tego pewni? – dodała dla przekonania, ale w odpowiedzi dostała tylko kiwnięcie głową. – Dobrze więc…

Lina i Gourry podnieśli się ze starej, narożnej sofy i stanęli tuż obok Zelgadisa. Tymczasem Mizu podszedł do drzwi i z cichym skrzypnięciem, zamknął je na klucz.

– Gotowi? – zapytała z przejęciem Yuuki.

– Zawsze… – mruknął Gourry i odruchowo złapał za rękojeść swojego miecza.

– Kiedy otworze księgę musicie „wskoczyć” do środka! No, to na trzy!

– To zaczyna mnie przerażać… – szepnęła Lina i nerwowo przestąpiła z nogi, na nogę.

– Raz! – Padło nagle.

Zelgadis przełknął głośno ślinę…

– Dwa!

Powoli zaczynał rozumieć niebezpieczeństwo sytuacji i ryzyko, którego się podjął…

– I…!

A może jeszcze się wycofać?

– Trzy!

Yuuki szarpnęła za okładkę i otworzyła przejście. Stronice zaszeleściły niebezpiecznie, targane jakąś niewidzialną siłą, by po chwili błysnąć oślepiającym światłem i ponownie uwolnić demona…

***

            Dziewczyna zerwała się z krzykiem na swoim posłaniu. Oddech zastygł w jej piersi zupełnie tak, jak gdyby bał się wyjrzeć na świat. Chłodne powietrze powoli i ostrożnie przedzierało się przez płuca, targane niespokojnym rytmem. Po chwili jej wątłym ciałem wstrząsnęły dreszcze, a w oczach pojawiły się łzy.

– To tylko zły sen… – szepnęła do siebie, chcąc jednocześnie uspokoić łomot serca.

Krople zimnego potu spływały po jej twarzy, a ubranie nieprzyjemnie przylgnęło do pleców.

– Akama…? – Nagłe pytanie zgasło w ciemności, pozostając bez odpowiedzi.

Zawstydzona dziewczyna spuściła głowę w dół. Niezręczną ciszę przerwało ciche westchnienie. Chłopak dobrze wiedział, że w tych momentach rozmowy są nieznaczące, jednak trudno było mu znaleźć inny sposób. Bez słowa wstał i usiadł obok skulonej w mroku postaci.

– Kirei zostaw mnie!

Panna zamierzała już wstać, gdy chłopak chwycił ją za rękę i ponownie przyciągnął do siebie.

– To nie takie proste! – powiedział z triumfalnym uśmiechem, jednak i ten, jak wszystko pozytywne na tym świecie, szybko zniknął, gdy młodzieniec wyczuł pod palcami coś lepkiego. – Znowu krwawią… – stwierdził ponuro, przyglądając się nadgarstkom Akamy.

– I co z tego? – odburknęła dziewczyna.

– Naprawdę ci to wisi, czy tylko starasz się udawać taką obojętność? – Uważnie przyglądał się błękitnym oczom towarzyszki.

– Ja… eh…

– Tak myślałem. – Uśmiechnął się pod nosem i ponownie skierował wzrok na dłonie przyjaciółki. – Boli? – zapytał, ostrożnie dotykając rany.

– Ass! – Twarz Akamy wykrzywiła się w grymasie.

– Tak myślałem… – mruknął. – Czekaj, trzeba będzie opatrzyć – dokończył, wstając
i odwracając się w stronę komody.

– Kirei wychodzi na to, że z ciebie to taka chodząca księga przepowiedni! Po co się pytasz, skoro znasz odpowiedzi? – zadrwiła z chłopaka, który szukał czegoś w nocnej szafce.

– A widzisz! I to świadczy tylko o tym, że powinnaś się mnie słuchać! – Zaśmiał się i rozwinął jeden z bandaży.

– Chciałbyś!

– Czy ja wiem? To byłoby trochę nudne, gdybyś jak wszyscy inni, robiła to, co każę. Ty jesteś inna…

– Kirei, ja…

– Śniło ci się coś, prawda? – zapytał nagle, ponownie siadając na łóżku.

– Tak… – Zdziwiona spojrzała na niego. Dlaczego zmienił temat? No tak, w końcu przerabiali to wiele razy…

– Więc?

– Ach, wybacz zamyśliłam się! Więc nie pamiętam dokładnie. Śniło mi się… ktoś…

***

            Zelgadis powoli odzyskiwał przytomność. Wszystko działo się tak szybko i teraz zdawało się być tylko ciągiem mglistych zdarzeń. Yuuki otwierająca przejście, pojawiający się demon, a nawet Lina, która w ostatniej chwili postanowiła zrezygnować z „wycieczki” do innego wymiaru. Warto dodać, że z pewnością by jej się to udało, gdyby nie fakt, że drzwi zamknięte były na klucz.

– Aj, umieram! – zawyła Lina, podnosząc się z ziemi i otrzepując z pyłu. – Zel, jesteś cały?

– Tak, chyba tak – odpowiedział, wstając. – Lighting – mruknął pod nosem i po chwili w jego dłoni zalśniła kula światła.

– Gourry… – Czarodziejka spojrzała w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stał blondyn…
– Hej! Gdzie jest Gourry?! – Nie było go tam.

– Lina uspokój się! Na pewno poszedł się rozejrzeć albo coś…

– Zel, czy ty się przypadkiem nie uderzyłeś w głowę podczas upadku?! Rozejrzeć?! Tutaj! Ślepy jesteś czy jak?! – Lina była naprawdę zdenerwowana.

Zelgadis, który do tej pory był zajęty rozdarciem na swojej koszuli, podniósł wzrok. Od razu zrozumiał, o czym mówi Lina. Miasto, w którym byli, albo raczej jego pozostałości, nie jednego przyprawiłyby o dreszcz. Stare, walące się budynki z powybijanymi szybami i napływające zewsząd uczucie pustki. Obraz nędzy i rozpaczy, wyłaniający się spoza gęstej mgły. Kiedy Zelgadis spojrzał w niebo, przez chwilę wydawało mu się, że został zawieszony w próżni. Na sklepieniu nie dostrzegł żadnych błysków gwiazd czy księżyca. Czy tak wyglądają tu noce?

– Gourry! Gourry! – Zdenerwowanie czarodziejki przerodziło się teraz w histerię.

– Lina, patrz! – zawołał Zelgadis, który nagle dostrzegł w oddali dziwne światło.

Oboje ruszyli biegiem w jego kierunku. Po przebyciu kilkunastu metrów zza mgły ukazała się postać wysokiego blondyna. Gourry stał odwrócony plecami do nich i wpatrywał się w coś przed sobą.

– Gourry, idioto! – Lina podeszła do niego i z wyrzutem uderzyła go w plecy. – Czy ty mnie
w ogóle słuchasz?! – wrzasnęła, widząc, że chłopak ją ignoruje. – Hej! – Zamierzała stanąć naprzeciw przyjaciela, jednak nagły ruch ręki zatrzymał ją w pół kroku.

– Patrz… – szepnął nagle Gourry.

Zdezorientowana czarodziejka spojrzała we wskazanym kierunku, jednak nie za bardzo zrozumiała, co miałaby tam zobaczyć.

– Gourry, ale ja tam nic nie widzę… – stwierdziła.

– No właśnie! – odkrzyknął. – Zobacz! – Chwycił za jej dłoń, którą kontrolowała zaklęcie światła i skierował na ich stopy. – Widzisz?!

– Ja… – urwała. – Czy tak wygląda koniec świata?

Lina i Gourry stali na skraju… nie za bardzo wiedzieli, na skraju czego się znaleźli. Pod sobą mieli tylko pustkę, czarną otchłań, a miasto wydawało się być na niej zawieszone.

– Nie do końca – wyjaśnił Zelgadis, który już zdążył zapoznać się z sytuacją. – Zobaczcie, to miasto zawieszone jest na łańcuchach!

Zelgadis miał racje. Miasto zawieszone było na łańcuchach, które jak jadowite węże wiły się po całej okolicy, podzwaniając groźnie.

– Hej wy!

Cała trójka odwróciła się szybko w stronę, z której dochodził obcy głos.

– A więc są tu jacyś ludzie – mruknęła Lina.

– Nawet nie próbujcie stawiać oporu!

– Oporu? – zdziwił się Zelgadis. – O czym on gada?

Po chwili z ciemności wyłoniły się sylwetki pięciu, groźnie wyglądających mężczyzn. W rękach trzymali lampy naftowe i miecze.

– Chłopaki, jak dobrze was widzieć! – zaczęła rudowłosa z dziwnym uśmiechem na twarzy.

– Stój wysłanniku demona! Nas nie oszukacie! – krzyknął nieznajomy, kiedy Lina spróbowała podejść.

– Wysłanniku demona? – zdziwiła się. – O czym wy mówicie?

– Nie dam się tak łatwo nabrać! Zginiesz potworze!

– Potworze? – Brew dziewczyny drgnęła niebezpieczne.

– Łatwo się poznać na takich jak wy – zadrwił jeden z mężczyzn i wyciągnął swój miecz.

– Skoro tak chcecie, to chyba nie mam wyboru – szepnęła do siebie i przygotowała się do rzucenia zaklęcia.

– Lina nie może… – zaczął Zelgadis, jednak w tym momencie został ugodzony czyimś ostrzem. Gdyby nie jego kamienna skóra z pewnością skończyłoby się to gorzej niż tylko rozerwanym ubraniem.

– Zel! Dość tego! – wrzasnęła Lina. – Fireball!

– Co?! – Gourry rozszerzył oczy ze zdziwienia.

– Fireball! Fireball! – krzyczała ruda, machając rękami, jednak nic się nie działo. – Moja magia…? – Spojrzała na swoje dłonie.

– Moja też nie działa! – krzyknął Zel gdzieś z oddali, zajęty walką na miecze.

– Mój miecz! – Gourry trzymał w dłoni miecz światła, który zamiast jasnej poświaty był teraz zupełnie czarny.

– Nie działa? – zdziwiła się czarodziejka. – Ale Lighting przecież działało!

Nie trzeba było długo czekać, aż cała trójka została obezwładniona. Cały trójka znaczy Lina, ale w związku z nożem przyłożonym do jej krtani, Zelgadis i Gourry też musieli złożyć broń.

– Co z nimi robimy? – zapytał jeden z mężczyzn.

– Sam nie wiem – odparł ten, który trzymał Linę. – Wydają się być inni… Bierzemy ich, niech Kirei rozsądzi!

***

            Nagłe pukanie przerwało rozmowę. Kirei spojrzał w stronę drzwi.

– Zaczekaj, sprawdzę, o co chodzi – zwrócił się do Akamy z uśmiechem.

Po otworzeniu w drzwiach zobaczył dobrze mu znaną osobę. Szef straży nocnej wyglądał na dość przejętego.

– Stało się coś? – zapytał Kirei.

– Panie, znaleźliśmy kogoś, podejrzewamy, że to nowi wysłannicy demona, ale nie jesteśmy pewni…

– Akama wybacz, muszę – wyjaśnił i wyszedł z pokoju.

Zelgadis, Gourry i Lina siedzieli, związani pośrodku dużej sali. Cały wystrój przypominał wnętrze starej świątyni.

– Lina, co się stało z naszą magią? – szepnął Zelgadis.

– Nie wiem, ale miecz Gourry’ego też się nie sprawdził!

– To oni – wskazał mężczyzna, wchodząc do sali.

Kirei podszedł bliżej i przyglądał się uważnie całej trójce. Oczywiście zatrzymał swój wzrok na Zelgadisie, cóż w końcu nie codziennie się widzi chimerę…

– Dziwnie wyglądacie – stwierdził po prostu z szerokim uśmiechem.

– A myślałam, że to Gourry jest prymitywem… – mruknęła ironicznie Lina.

– Kim jesteście? – kontynuował Kirei.

– I tak nam nie uwierzysz – prychnął pogardliwie Zelgadis.

– Skoro tak twierdzisz, to chyba nie ma sensu dalej ciągnąć tej szopki – stwierdził. – Chociaż twoja postać jest szczególnie interesująca. – Usiadł naprzeciw Zela. – Nie wyglądacie na wysłanników demona. No, ale skoro nie chcecie gadać, to jestem zmuszony pozbyć się was…

– Kirei, nie! – Dziewczyna stała w progu i przyglądała się całej scenie.

– Akama? Co jest? – zdziwił się Kirei.

Zelgadis przez chwilę pomyślał, że to poniżające, aby dziewczyna stawała w jego obronie, jednak gdy podniósł na nią wzrok…

– Amelia…? – szepnął zszokowany.

***

Ohayo! ^_^

Odpowiadając na pytania:

1. Tak żyję, jak widać ;P
2. Nie pisałam i nie odwiedziałam waszych blogów, ponieważ miałam dużo na głowie! Co prawda później zachorowałam, ale podczas choroby moje szare komórki nie pracują, a pisać bez sensu, na siłe to bzdura. ;] Mam nadzieję, że wybaczycie.
3. Wasze strony owiedzę jutro. ^^ Ale nie obiecuje, że uda mi się od razu nadrobić zaległości u wszystkich!
4. Zapraszam na nowy rozdział. ^^